Dat nemen we mee

Zodra er ingrijpende ontwikkelingen aankomen, belegt Spoorzone Delft een info-avond. Zo zat de aula van Unesco-IHE  eind vorig jaar weer redelijk vol en zoals gebruikelijk met veel oudere mannen. Een keur van inleiders lichtte dit keer nut en noodzaak van de afsluiting van de Abtswoudsetunnel toe. Daar leefde de nodige onrust over in de zaal. En dus moet je dat uitleggen, zo leert les 1 van de communicatieleer. De sprekers etaleerden alle empathie die in ze zat en nodigden de aanwezigen uit tot het stellen van vragen, liefst na afloop van de inleidingen.


Vragenstellers en opmerkingenmakers werden uitermate positief bejegend.
Als er maar even een zinvol lijkende suggestie werd gedaan dan reageerde de spreker blij dat deze zeker meegenomen zou worden. Zelfs werden de criticasters oprecht bedankt voor hun ideeën en positieve inbreng. Alles zou ingebracht worden.

Hoe gingen we daar in de jaren zeventig van de vorige eeuw mee om? Een zaal toehoorders zou dergelijke reacties direct agressief labelen als verderfelijke voorbeelden van wat toen repressieve tolerantie heette. Een begrip dat door de toenmalig leidsman van de links/anarchistische studentenbeweging, Herbert Marcuse, in 1965 in de strijd geworpen werd. Een machtsinstrument van de heersers. Je werd ingepakt waar je bij stond.

Hoe repressief tolerant is Spoorzone Delft?  Valt wel mee denk ik. Zij zijn zich er natuurlijk van bewust dat van een robbertje vechten met bewoners weinig heil te verwachten is. Een bedorven stemming bij diegenen die je nog jaren tegenkomt kost veel tijd en geld. De moderne communicatiemanager pakt dat anders aan. Goede ideeën worden direct meegenomen, onuitvoerbare suggesties worden serieus bekeken. Later wordt uitgelegd dat het allemaal een kwestie van afwegen is. Zeker, er wordt geluisterd, maar het kan niet altijd een winwin-situatie zijn.

guwie

geplaatst: 1 maart 2011