De zwaai

Aan het einde van de Westvest duikt na een scherpe bocht de tram onder de spoorbaan door. Op weg naar Delft-Zuid alsof er niets aan de hand is. Maar dat is schijn. De Irenetunnel wordt afgesloten voor de tram. Een keerlus op het Serpo-terrein wordt het voorlopige eindpunt van de lijnen 1 en 19. Op verschillende stukken langs het spoor is de trambaan opgeschoven, wordt hij nog verlegd of weer terug gelegd op zijn oorspronkelijke plek. De tram slingert zich van links naar rechts langs het centrum van de stad.

 De mooiste zwaai maakt hij bij binnenkomst vanuit Den Haag, komend vanaf de Wateringse Vest. De zwierige tram buigt af richting het viaduct en weer terug. Het is een prachtig gezicht voor de bewoners aan de Spoorsingel. De tram lijkt een stuk groter nu hij dichter bij rijdt. Vanaf het Kampveld tot aan de Binnenwatersloot liggen de rails stijf tegen het viaduct.

Het was nog een heel karwei om de oude baan af te breken.  De grote drilboor - gebruikt om het oude spoor te slopen – was niet alleen oorverdovend hard, maar deed ook de naastgelegen huizen op haar grondvesten trillen. Letterlijk, de stenen vlogen in het rond. Stop! Fotografen rukten uit, schade-experts kwamen in actie. Pas veel later is met lichter materiaal het opbreken van de trambaan hervat.

Een volgende zwaai komt er aan. Of beter gezegd, de zwaai bij de Binnenwatersloot wordt nog groter als de trambaan daar opschuift naar de stadskant. Dichter langs de bebouwing waar het tracé ook daar moet worden gedeeld met de auto’s.

guwie




geplaatst 1 februari 2011